Rajiv van la Parra vond Gods rust tijdens een profbestaan
Als kleine jongen uit de Beverwaard in Rotterdam had Rajiv van La Parra (33) maar één droom: profvoetballer worden. Elke keer wanneer hij langs de Kuip reed, zei hij tegen zijn moeder: “Daar wil ik spelen.” Zijn geloof in zichzelf was rotsvast. Niet als arrogantie, maar als iets wat diep van binnen voelde als voorbestemd.
Wat begon met een simpele vraag aan zijn moeder om zich aan te melden bij Feyenoord, werd de eerste stap op een lange reis door stadions en landen, door pieken en diepe dalen en uiteindelijk, naar iets wat dieper ging dan voetbal: geloof, houvast, en innerlijke rust.
Eigen foto Rajiv van la Parra
Een lange weg
Rajiv groeide op in een liefdevol gezin. Zijn moeder, die haar zoon onvoorwaardelijk steunde, schreef hem in bij Feyenoord nadat zijn enthousiasme onstuitbaar bleek. Hij belandde uiteindelijk in de jeugdopleiding, waar zijn talent werd opgemerkt.
Dit was pas de eerste stap, daarna volgden: Feyenoord, Oranje Onder 17, Frankrijk, Heerenveen, Engeland en Servië. Maar achter de schermen speelde zich een ander verhaal af, een verhaal van opofferingen, onzekerheid en tegenslagen.
Wanneer alles wankelt
De grootste test kwam niet op het veld, maar daarbuiten. Na een moeilijke tijd bij Red Star Belgrado en het uitbreken van de corona pandemie zat hij ineens zonder club. “Je weet dat je het in je hebt, maar je krijgt geen kans. Dat was mentaal zwaar,” zegt hij openhartig.
Het was een moment waarin veel sporters zouden breken. Maar Rajiv vond houvast, niet in clubs, contracten of complimenten, maar in zijn geloof. Niet als ritueel, maar als rustpunt.
Ik zou 100% opnieuw voor mijn geloof kiezen. Het is echt mijn houvast.
Het geloof als kompas
“Ik heb geleerd om in goede tijden net zoveel met mijn geloof bezig te zijn als in slechte tijden,” zegt hij. Voor Rajiv is geloof geen masker, groot gebaar op social media of preek, maar een stille zekerheid die hem dag na dag overeind houdt.
Hij groeide op in een gelovige omgeving, maar pas later, door de stormen van het leven, werd het geloof iets wat hij zelf koos. Iets dat van binnenuit kwam. Zijn kerk in Rotterdam, Victory Outreach, is voor hem een thuis, een plek waar hij kan landen, los van de hectiek van het profbestaan.
De diepgang achter de discipline
Rajiv is zelfkritisch. De druk komt niet van buitenaf, maar van binnen. “Ik ben strenger voor mezelf dan anderen voor mij zijn.” Die instelling houdt hem scherp, maar het is zijn geloof dat hem zacht houdt. Het helpt hem om niet bitter te worden als het tegenzit, om dankbaar te blijven als het goed gaat.
Voor mij is het iets tussen God en tussen mij. Ik probeer zo min mogelijk te zondigen, maar uiteindelijk zijn we allemaal mensen.
Zijn woorden zijn eerlijk. Niet perfect, maar oprecht. En misschien is dat wel precies wat geloof zo echt maakt. Dat het ruimte biedt voor vallen, en weer opstaan.
Hoop in een onzekere wereld
Rajiv van La Parra is nog altijd voetballer en nog altijd gedreven. Maar hij is méér dan zijn loopbaan. Hij is een man die het diepe kent, en toch is blijven staan. Voor iedereen die zoekende is in geloof, in een wereld vol prestatie, is zijn verhaal een uitnodiging.
Niet om precies te zijn zoals hij, maar om te ontdekken dat houvast bestaat. Dat je tegenslagen kunt doorstaan en mag falen, twijfelen of zoeken. En dat geloof, hoe persoonlijk ook, een stille kracht kan zijn die je draagt, zelfs wanneer alles lijkt te wankelen.
